Hüzün

Hüzün dedin bana: adın dedim…
Adım? Diye sordun boş gözlerle.
Gülümsedim…
Israr ettin sen yine, adım diye yineledin.
Adın dedim: bir çiçeğin taç yaprağı,
Yağmurda etrafa yayılan taze toprak kokusu,
Narkissos’un, anca yok olunca canlanan, sudaki aksi,
Baktın güya gözlerimin içine,
O an anladım baktığın yerin ruhumun aks-i sedası değil,
Boşluğun ta kendisi olduğunu.
İşin garibi “anladım” dedin.
Bu seferde ben sensiz uzaklara daldım.
Sözde sana, aslında kalbime, “tamam” dedim.